* * * * *
berger de brie / owczarek francuski briard
berger de brie / owczarek francuski briard
Owczarek francuski briard (berger de Brie lub chien de Brie) to przedstawiciel jednej z najstarszych, francuskich ras owczarskich. W piśmiennictwie wzmianki o dużych, kudłatych owczarkach w typie briarda pojawiły się już w VIII stuleciu. W 1897 r. opracowano standard rasy berger de Brie, który po uzupełnieniu ponownie opublikowano 1925 r.
Zapis ten obowiązuje właściwie do dziś.
Od początku XX wieku popularność rasy briard szybko rosła. Zdecydowała o tym przede wszystkim jej wszechstronna użytkowość. Briardy pasły stada owiec, strzegły domostw, ciągnęły wózki mleczarskie. Podczas I Wojny Światowej pracowały jako psy meldunkowe i sanitarne.
Briard od początku swojego istnienia był ceniony przede wszystkim jako pies pasterski o nieprzeciętnych umiejętnościach. Rasa odznaczała się inteligencją, odwagą i wytrzymałością. Dwa, trzy briardy z powodzeniem mogły zajmować się stadem 600 - 700 owiec bez pomocy człowieka! W ostatnich latach oczywiście zanikła tradycja wypasu stad owiec, ale ze względu na inteligencję, charakter, wspaniałą sylwetkę, piękną szatę i wielkie serce, długowłose owczarki francuskie zaczęły robić karierę jako tzw. psy do towarzystwa.
Dzisiejsze briardy sprawiają wrażenie bajkowych, kosmatych stworów. Nie wolno jednak zapominać o ich użytkowym charakterze. Ruchliwe, błyskotliwe, zainteresowane wszystkim co się dzieje dookoła, wyjątkowo związane z ludźmi. To bystra, pełna temperamentu, inteligentna i często uparta rasa, o dość dobrze rozwiniętym instynkcie obronnym – o czym bezwzględnie należy pamiętać. Każdy, kto chce mieć takiego psa, powinien odznaczać się silną wolą, konsekwencją w działaniu, a jednocześnie wyrozumiałością.
Briard potrzebuje towarzystwa człowieka, niezwykle mocno kocha swoją ludzką rodzinę i uwielbia dzieci. Nie nadaje się do trzymania w kojcu. Nie powinien być izolowany od ludzi i innych zwierząt. Lubi w zasadzie każdy rodzaj aktywności w kontakcie ze swoją ludzką rodziną. Jest także świetnym pływakiem. Ogromna witalność briarda nie stoi natomiast na przeszkodzie, aby trzymać go w stosunkowo niewielkim mieszkaniu. Typowy briard jest zrównoważony, nie agresywny i nie lękliwy.
Briardy generalnie odznaczają się dobrym zdrowiem. Przy wyborze szczenięcia należy zasięgnąć informacji, czy pokolenia rodzicielskie były wolne od dysplazji stawów biodrowych. Zgodnie z wymogami hodowlanymi Związku Kynologicznego w Polsce uprawnienia hodowlane mogą otrzymać tylko briardy posiadające wynik badania rtg bioder HD-A, HD-B lub HD-C.
Na zasadzie dobrowolności wielu hodowców decyduje się także na genetyczne badanie swoich psów w kierunku dziedzicznych chorób oczu powodujących utratę wzroku u kilkuletnich psów (np. CSNB).
Zadbany briard z piękną szatą wygląda imponująco. Utrzymanie długiego włosa w należytym porządku wymaga oczywiście regularnego szczotkowania i czesania, a także stosowania odpowiednich kosmetyków pielęgnacyjnych. Briard w odróżnieniu od innych ras nie wymaga również częstych kąpieli. Szata dorosłego Briarda składa się z długiego włosa okrywowego o suchej, tzw. koziej strukturze oraz pewnej ilości miękkiego podszerstka. Taki typ włosa nie przysparza szczególnych problemów. Wystarczy dokładnie wyczesać psa raz na dwa tygodnie. Co ciekawe włos briarda w odróżnieniu okrywy innych ras, wypada rzadko i nie można mówić o typowych okresach linienia. Briardzi włos nie ma także charakterystycznego dla innych ras „psiego” zapachu, a osoby uczulone na typową sierść psów często nie reagują alergicznie na włos briarda. Podkreślić jednak trzeba, że niezależnie, czy pies pokryty jest sierścią czy włosem, jego okrywa składa się także z podszerstka, a rasa psów dla alergików po prostu nie istnieje!
WZORZEC FCI nr 113
Rasa: Owczarek Francuski Briard – Berger de Brie
Kraj pochodzenia: Francja
Klasyfikacja FCI: Grupa I - psy pasterskie i zaganiające
Wygląd ogólny:
pies typu wiejskiego, odporny, muskularny, zwinny i ruchliwy, o harmonijnych proporcjach i zrównoważonej psychice. Nie bojaźliwy i nie agresywny.
Wzrost:
wysokość w kłębie- psy 62 - 68 cm, suki 56 - 64 cm.
Głowa:
mocna, dość długa, z krawędzią czołową zaznaczoną w połowie odległości między szczytem głowy, a końcem nosa. Jej owłosienie tworzy wąsy, brodę i brwi zakrywające oczy.
Mózgoczaszka:
czaszka silna, z profilu lekko zaokrąglona w górnej partii, stop zaznaczony w połowie odległości między guzem potylicznym a czubkiem nosa.
Trzewioczaszka:
trufla nosa graniasta nozdrza otwarte, trufla zawsze czarna, jedynie u psów błękitnych kolor niebieski, grzbiet nosa prosty, zęby silne, białe, ściśle do siebie przylegające, zgryz nożycowy, oczy ustawione w poziomie, raczej duże, dobrze rozwarte, z przylegającymi powiekami, ciemnej barwy, o inteligentnym, spokojnym wyrazie. Oczy szare u szarych briardów nie są błędem. Uszy: wysoko osadzone, do niedawna pożądane przycięte, stojące, naturalne nie przylegające płasko do głowy i raczej krótkie. Długość nie ciętego ucha ma być równa, lub nieco krótsza, niż połowa długości głowy. Ucho powinno być porośnięte długim włosem.
Szyja:
muskularna, wyraźnie odcinająca się od łopatek.
Tułów:
Linia górna grzbiet prosty lędźwie krótkie i zwarte, zad nieco pochylony, lekko zaokrąglony, klatka piersiowa: szeroka, głęboka, dobrze wysklepiona, długa.
Ogon:
nie cięty, dobrze owłosiony, nisko noszony, tworzący "fajkę" przy końcu, nie wykręcany na boki, sięgający do stawu skokowego, a czasem przekraczający go ( maksymalnie o 5 cm ).
Kończyny:
muskularne, o mocnej kości, proste, dobrze ukątowane.
stawy skokowe: niezbyt blisko ziemi, dobrze ukątowane, z niemal prostopadle do ziemi ustawionym śródstopiem, łapy: silne, zaokrąglone ( pośrednie między kocimi, a zajęczymi ). pazury: czarne, podeszwy: twarde, palce: zwarte, ostrogi: podwójne na obydwu tylnych kończynach. Nawet psy wybitne w typie, ale z pojedynczymi ostrogami nie mogą być premiowane, lub dopuszczane do hodowli. Podwójne wilcze pazury powinny być nisko osadzone, zbudowane z dwóch części kostnych z pazurami
Szata:
falista, długa, sucha ( kozia ), o lekkim podszerstku.
Umaszczenie:
dopuszczalne są wszystkie jednolite kolory oprócz białego i mahoniowego. Pierwszeństwo daje się ciemniejszym odcieniom przy umaszczeniu szarym i płowym. Nie należy mylić dwubarwności z lekkim jaśniejszym odcieniem na kończynach, który jest najczęściej wyrazem depigmentacji. Taki jaśniejszy odcień musi jednak pozostać w harmonii z barwą korpusu ( płowy ciemniejszy i płowy jaśniejszy, czarny ciemniejszy i czarny jaśniejszy, szary ciemniejszy i szary jaśniejszy ). Płowe umaszczenie powinno być ciepłe i jednolite, ani zbyt jasne, ani wyblakłe.
Uwaga:
Samce muszą mieć obydwa jądra normalnie wykształcone i całkowicie opuszczone do moszny.
Źródła:
„Briard” - Ewa D. Sobolta, wydawnictwo ”Egros”, Warszawa 1995.
http://www.briard.com.pl/
* * * * *
bearded collie
bearded collie
Bearded collie jest uważany za jednego z najstarszych psów pasterskich Szkocji. Przodkami tej rasy są najprawdopodobniej trzy polskie owczarki nizinne, pies i dwie suki zabrane w 1514 r. przez polskich kupców na wyprawę handlową do Szkocji i wymienione za tryka i jagnię.
"Żaden człowiek nie jest w stanie zapomnieć szarego psa z Kenmuir, obdarzonego siła wyrazu Madonny Rafaela (...). Bezcenne jest uczucie, jakim jest w stanie obdarzyć swego pana ten pies, przypominający dostojnego rycerza w szarym habicie."- to pierwszy opis kosmatego collie pochodzący
z wydanej w 1850 roku książki Alfreda Ollivanta "Owd Bob".
W 1912 r. powstał w Edynburgu klub hodowców tej rasy, jednak mimo to w latach 40-stych groziło bearded collie wymarcie. Rasa ta została ocalona przez panią G. Willison z dawnych psiarni Bothkennar w Ayrshire. W 1944 r. udało jej się kupić suczkę beardie, a po długich poszukiwaniach spotkała przypadkowo psa tej rasy, bawiącego się na plaży w Howe, East Sussex. Jego właściciele zgodzili się go sprzedać i od tej pary – Jeannie i Baillie pochodzą współczesne bearded collie.
Beardie to uosobienie idealnego psa rodzinnego. Czujny, pełen wigoru, zwinny a przy tym nieprzeciętnie inteligentny i bystry. Z tego powodu psy te fantastycznie sprawdzają się w psich sportach agility, frisbee, flyball, obedience, taniec z psem, pasterstwo. Zawsze gotowe do zabawy z dziećmi, za którymi przepadają.
Należy pamiętać, że beardie to psy pasterskie, które muszą mieć zajęcie i wymagają kontaktu z człowiekiem. To psy niezmiernie uczuciowe i wrażliwe. W szkoleniu bezwzględnie należy wobec niego zachować łagodność. Psy tej rasy są z reguły podporządkowane, nie wykazują chęci przejmowania przywództwa i dominacji w stosunku do człowieka.
Bearded collie ponad wszystko kocha swoją ludzką rodzinę, bez której nie może żyć. Pozostawiony sam sobie lub ignorowany staje się nieszczęśliwy. Źle znosi samotność, co nie oznacza, że pozostawienie go samego w domu na kilka godzin będzie dla niego torturą. Do tego należy go jednak przyzwyczajać od szczenięctwa. Po powrocie z pracy koniecznie trzeba zapewnić mu aktywność i bliski kontakt najlepiej poprzez wspólną zabawę. Bearded collie to pieszczoch i przylepa, kocha wszystkich i cały świat. Jest zupełnie pozbawiony agresji, a najszczęśliwszy jest wówczas gdy może towarzyszyć swojemu człowiekowi niemal we wszystkim co robi.
Bearded collie cieszą się zazwyczaj dobrym zdrowiem, zachwycją również swoim szlachetnym wyglądem. Dostojność jego płynących ruchów zapiera dech. Bearded ma włosy i jest psem nie liniejącym. Ich futro nie wymaga codziennej lecz regularnej pielęgnacji. Dorosły bearded z włosem dobrej jakości może być gruntownie czesany co 2-3 tygodnie. Do 7-8 miesiąca włos Bearded Collie jest właściwie niekłopotliwy. Ale do ukończenia około 2 lat kiedy zmienia się struktura włosa mogą być kłopoty z kołtunieniem się podszerstka. W miarę jak pies jest coraz starszy włos staje się mniej skłonny do kołtunienia i łatwiejszy w pielęgnacji, pomimo iż jest dłuższy. Wszelkie zabiegi pielęgnacyjne, w tym kąpiele co 1,5-2 miesiące przyjmuje ze spokojem. Jego długie i twarde włosy tworzą na głowie grzywkę, brodę i wąsy. Szczenię przypomina pluszową zabawkę, a gdy dorośnie nadal pozostaje cudowną przytulanką. Umaszczenie bearded collie bywa bardzo różnorodne i zmienia się przez całe życie. Szczenięta rodzą się w czterech umaszczeniach - czarnym, błękitnym, brązowym i płowym. Z wiekiem większość szczeniąt rozjaśnia się i to bardzo mocno - prawie wszystkie psy około pierwszego roku są, albo jasno srebrzyste, albo jasno beżowe, często prawie białe. Bywają też osobniki, których włos pozostaje w barwie urodzeniowej.
Starannie odchowany i wypielęgnowany bearded, wpatrzony swymi niemal ludzkimi oczami z miłością we właściciela to najwspanialsze czego można doświadczyć w ludzko-psich relacjach.
WZORZEC FCI nr 271
Rasa: Bearded Collie
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Klasyfikacja FCI: Grupa I - psy pasterskie i zaganiające
Wrażenie Ogólne:
Pies aktywny, suchej budowy. Choć mocny, nie powinien być nigdy ciężki, a między tułowiem i podłożem musi pozostawać „prześwit”. Charakterystyczną cechą jest żywe, pytające spojrzenie.
Ważne proporcje:
Długość tułowia (od przedpiersia do guza siedzeniowego) do wysokości w kłębie jak 5 do 4; suki mogą być trochę dłuższe.
Długość mózgoczaszki taka sama, jak jej szerokość między uszami.
Zachowanie / Temperament:
Bystry, pełen energii, pewny siebie i aktywny. Opanowany, inteligentny pies pracujący, bez śladu agresji czy nerwowości.
Głowa:
Głowa proporcjonalna do wielkości psa. Jej wygląd pozwala przypuszczać, że bearded collie ma czym gryźć i czym myśleć. Czaszka: Szeroka, płaska i kanciasta. Stop: Umiarkowany. Nos: Duży i kanciasty, czarny, u psów błękitnych i czekoladowych barwą odpowiada umaszczeniu. Tak nos, jak i wargi w pełni wybarwione, bez jasnych plam. Kufa: Mocna, tej samej długości, co mózgoczaszka. Wargi: Barwy tej samej, co nos, bez jasnych plam. Uzębienie: Zęby białe i duże, szczęki mocne, zgryz nożycowy z pełnym kontaktem wszystkich siekaczy. Dopuszczalny, ale niepożądany zgryz cęgowy. Oczy: Ich barwa odpowiada umaszczeniu; osadzone szeroko, duże, nie wyłupiaste, o wyrazie łagodnym i przyjaznym. Pigmentacja powiek taka sama, jak nosa. Brwi lekko wzniesione i skierowane ku przodowi, nie zasłaniają oczu. Uszy: Średniej wielkości, wiszące. Przy pobudzeniu trochę wzniesione u podstawy, na wysokość krawędzi czaszki, ale nie wyżej, optycznie poszerzają głowę.
Szyja:
Średniej długości, dobrze umięśniona i trochę łukowato wysklepiona.
Tułów:
Długość tułowia spowodowana jest długą klatką piersiową, a nie długimi lędźwiami. Grzbiet: Prosty. Lędźwie: Mocne. Klatka piersiowa: Żebra dobrze wysklepione, ale nie beczkowate, klatka piersiowa głęboka, zapewnia dość miejsca dla serca i płuc.
Ogon:
Nisko osadzony, nie skręcony ani załamany, i na tyle długi, aby ostatnim kręgiem sięgał przynajmniej stawu skokowego. Noszony nisko, z końcem zawiniętym ku górze, przy szybkim ruchu może być trochę wzniesiony, ale nigdy powyżej grzbietu. Obficie owłosiony.
Kończyny:
Przednie: Proste, pionowe, o mocnym kośćcu, równomiernie pokryte kosmatym włosem. Łopatka: Długa, skośna. Śródręcze: Elastyczne, ale nie słabe. Łapa: Owalna, o mocnych opuszkach, palce zwarte i wysklepione, obficie owłosione, także pomiędzy opuszkami. Kończyny tylne: Dobrze umięśnione. Staw kolanowy: Dobrze kątowany. Podudzie: Mocne. Śródstopie: Pionowe, w normalnej postawie znajduje się tuż za pionową linią, poprowadzoną od guza siedzeniowego do podłoża. Łapa: Owalna, o mocnych opuszkach, palce zwarte i wysklepione, obficie owłosione, także pomiędzy opuszkami.
Ruch:
Swobodny, wydajny, z dobrym wykrokiem, dający jak największą efektywność przy jak najmniejszym wysiłku.
Szata:
Dwuwarstwowa, z miękkim i gęstym podszerstkiem. Włos okrywowy gruby, twardy i kosmaty, prosty, nie wełnisty ani kędzierzawy, choć dopuszczalny lekko pofalowany. Sierść na tyle gęsta i długa, aby dawać dobrą ochronę przed niepogodą i podkreślać kształty ciała, ale nie aż tak długa, by je zacierać. Trymowanie i strzyżenie zabronione. Grzbiet nosa porośnięty włosem krótkim i rzadkim, trochę dłuższym na bokach, tyle, by zakrył wargi. Na żuchwie długi włos tworzy charakterystyczną dla rasy brodę.
Maść:
Łupkowoszara, czerwonopłowa, czarna, błękitna, w różnych odcieniach szarości, czekoladowa i piaskowa z białymi znaczeniami lub bez nich. Białe znaczenia powinny być ograniczone do kufy, strzałki na głowie, końca ogona, klatki piersiowej i łap. Gdy biel tworzy kołnierz, nasady białych włosów nie powinny sięgać poza łopatki. Na tylnych nogach biel nie może sięgać na zewnętrznej stronie powyżej stawu skokowego. Dopuszczalne niezbyt rozległe podpalanie na oczyma, wewnątrz uszu, u nasady ogona i na nogach, gdzie rozdziela biel od maści zasadniczej.
Wielkość:
Idealna wysokość w kłębie 53-56 cm dla psa, 51-53 cm dla suki. Ważniejsza jest klasa i budowa psa, niemniej jednak znaczne odchylenia od podanego wzrostu nie są pożądane.
Uwaga:
Samce muszą mieć obydwa jądra normalnie wykształcone i całkowicie opuszczone do moszny.
"Żaden człowiek nie jest w stanie zapomnieć szarego psa z Kenmuir, obdarzonego siła wyrazu Madonny Rafaela (...). Bezcenne jest uczucie, jakim jest w stanie obdarzyć swego pana ten pies, przypominający dostojnego rycerza w szarym habicie."- to pierwszy opis kosmatego collie pochodzący
z wydanej w 1850 roku książki Alfreda Ollivanta "Owd Bob".
W 1912 r. powstał w Edynburgu klub hodowców tej rasy, jednak mimo to w latach 40-stych groziło bearded collie wymarcie. Rasa ta została ocalona przez panią G. Willison z dawnych psiarni Bothkennar w Ayrshire. W 1944 r. udało jej się kupić suczkę beardie, a po długich poszukiwaniach spotkała przypadkowo psa tej rasy, bawiącego się na plaży w Howe, East Sussex. Jego właściciele zgodzili się go sprzedać i od tej pary – Jeannie i Baillie pochodzą współczesne bearded collie.
Beardie to uosobienie idealnego psa rodzinnego. Czujny, pełen wigoru, zwinny a przy tym nieprzeciętnie inteligentny i bystry. Z tego powodu psy te fantastycznie sprawdzają się w psich sportach agility, frisbee, flyball, obedience, taniec z psem, pasterstwo. Zawsze gotowe do zabawy z dziećmi, za którymi przepadają.
Należy pamiętać, że beardie to psy pasterskie, które muszą mieć zajęcie i wymagają kontaktu z człowiekiem. To psy niezmiernie uczuciowe i wrażliwe. W szkoleniu bezwzględnie należy wobec niego zachować łagodność. Psy tej rasy są z reguły podporządkowane, nie wykazują chęci przejmowania przywództwa i dominacji w stosunku do człowieka.
Bearded collie ponad wszystko kocha swoją ludzką rodzinę, bez której nie może żyć. Pozostawiony sam sobie lub ignorowany staje się nieszczęśliwy. Źle znosi samotność, co nie oznacza, że pozostawienie go samego w domu na kilka godzin będzie dla niego torturą. Do tego należy go jednak przyzwyczajać od szczenięctwa. Po powrocie z pracy koniecznie trzeba zapewnić mu aktywność i bliski kontakt najlepiej poprzez wspólną zabawę. Bearded collie to pieszczoch i przylepa, kocha wszystkich i cały świat. Jest zupełnie pozbawiony agresji, a najszczęśliwszy jest wówczas gdy może towarzyszyć swojemu człowiekowi niemal we wszystkim co robi.
Bearded collie cieszą się zazwyczaj dobrym zdrowiem, zachwycją również swoim szlachetnym wyglądem. Dostojność jego płynących ruchów zapiera dech. Bearded ma włosy i jest psem nie liniejącym. Ich futro nie wymaga codziennej lecz regularnej pielęgnacji. Dorosły bearded z włosem dobrej jakości może być gruntownie czesany co 2-3 tygodnie. Do 7-8 miesiąca włos Bearded Collie jest właściwie niekłopotliwy. Ale do ukończenia około 2 lat kiedy zmienia się struktura włosa mogą być kłopoty z kołtunieniem się podszerstka. W miarę jak pies jest coraz starszy włos staje się mniej skłonny do kołtunienia i łatwiejszy w pielęgnacji, pomimo iż jest dłuższy. Wszelkie zabiegi pielęgnacyjne, w tym kąpiele co 1,5-2 miesiące przyjmuje ze spokojem. Jego długie i twarde włosy tworzą na głowie grzywkę, brodę i wąsy. Szczenię przypomina pluszową zabawkę, a gdy dorośnie nadal pozostaje cudowną przytulanką. Umaszczenie bearded collie bywa bardzo różnorodne i zmienia się przez całe życie. Szczenięta rodzą się w czterech umaszczeniach - czarnym, błękitnym, brązowym i płowym. Z wiekiem większość szczeniąt rozjaśnia się i to bardzo mocno - prawie wszystkie psy około pierwszego roku są, albo jasno srebrzyste, albo jasno beżowe, często prawie białe. Bywają też osobniki, których włos pozostaje w barwie urodzeniowej.
Starannie odchowany i wypielęgnowany bearded, wpatrzony swymi niemal ludzkimi oczami z miłością we właściciela to najwspanialsze czego można doświadczyć w ludzko-psich relacjach.
WZORZEC FCI nr 271
Rasa: Bearded Collie
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Klasyfikacja FCI: Grupa I - psy pasterskie i zaganiające
Wrażenie Ogólne:
Pies aktywny, suchej budowy. Choć mocny, nie powinien być nigdy ciężki, a między tułowiem i podłożem musi pozostawać „prześwit”. Charakterystyczną cechą jest żywe, pytające spojrzenie.
Ważne proporcje:
Długość tułowia (od przedpiersia do guza siedzeniowego) do wysokości w kłębie jak 5 do 4; suki mogą być trochę dłuższe.
Długość mózgoczaszki taka sama, jak jej szerokość między uszami.
Zachowanie / Temperament:
Bystry, pełen energii, pewny siebie i aktywny. Opanowany, inteligentny pies pracujący, bez śladu agresji czy nerwowości.
Głowa:
Głowa proporcjonalna do wielkości psa. Jej wygląd pozwala przypuszczać, że bearded collie ma czym gryźć i czym myśleć. Czaszka: Szeroka, płaska i kanciasta. Stop: Umiarkowany. Nos: Duży i kanciasty, czarny, u psów błękitnych i czekoladowych barwą odpowiada umaszczeniu. Tak nos, jak i wargi w pełni wybarwione, bez jasnych plam. Kufa: Mocna, tej samej długości, co mózgoczaszka. Wargi: Barwy tej samej, co nos, bez jasnych plam. Uzębienie: Zęby białe i duże, szczęki mocne, zgryz nożycowy z pełnym kontaktem wszystkich siekaczy. Dopuszczalny, ale niepożądany zgryz cęgowy. Oczy: Ich barwa odpowiada umaszczeniu; osadzone szeroko, duże, nie wyłupiaste, o wyrazie łagodnym i przyjaznym. Pigmentacja powiek taka sama, jak nosa. Brwi lekko wzniesione i skierowane ku przodowi, nie zasłaniają oczu. Uszy: Średniej wielkości, wiszące. Przy pobudzeniu trochę wzniesione u podstawy, na wysokość krawędzi czaszki, ale nie wyżej, optycznie poszerzają głowę.
Szyja:
Średniej długości, dobrze umięśniona i trochę łukowato wysklepiona.
Tułów:
Długość tułowia spowodowana jest długą klatką piersiową, a nie długimi lędźwiami. Grzbiet: Prosty. Lędźwie: Mocne. Klatka piersiowa: Żebra dobrze wysklepione, ale nie beczkowate, klatka piersiowa głęboka, zapewnia dość miejsca dla serca i płuc.
Ogon:
Nisko osadzony, nie skręcony ani załamany, i na tyle długi, aby ostatnim kręgiem sięgał przynajmniej stawu skokowego. Noszony nisko, z końcem zawiniętym ku górze, przy szybkim ruchu może być trochę wzniesiony, ale nigdy powyżej grzbietu. Obficie owłosiony.
Kończyny:
Przednie: Proste, pionowe, o mocnym kośćcu, równomiernie pokryte kosmatym włosem. Łopatka: Długa, skośna. Śródręcze: Elastyczne, ale nie słabe. Łapa: Owalna, o mocnych opuszkach, palce zwarte i wysklepione, obficie owłosione, także pomiędzy opuszkami. Kończyny tylne: Dobrze umięśnione. Staw kolanowy: Dobrze kątowany. Podudzie: Mocne. Śródstopie: Pionowe, w normalnej postawie znajduje się tuż za pionową linią, poprowadzoną od guza siedzeniowego do podłoża. Łapa: Owalna, o mocnych opuszkach, palce zwarte i wysklepione, obficie owłosione, także pomiędzy opuszkami.
Ruch:
Swobodny, wydajny, z dobrym wykrokiem, dający jak największą efektywność przy jak najmniejszym wysiłku.
Szata:
Dwuwarstwowa, z miękkim i gęstym podszerstkiem. Włos okrywowy gruby, twardy i kosmaty, prosty, nie wełnisty ani kędzierzawy, choć dopuszczalny lekko pofalowany. Sierść na tyle gęsta i długa, aby dawać dobrą ochronę przed niepogodą i podkreślać kształty ciała, ale nie aż tak długa, by je zacierać. Trymowanie i strzyżenie zabronione. Grzbiet nosa porośnięty włosem krótkim i rzadkim, trochę dłuższym na bokach, tyle, by zakrył wargi. Na żuchwie długi włos tworzy charakterystyczną dla rasy brodę.
Maść:
Łupkowoszara, czerwonopłowa, czarna, błękitna, w różnych odcieniach szarości, czekoladowa i piaskowa z białymi znaczeniami lub bez nich. Białe znaczenia powinny być ograniczone do kufy, strzałki na głowie, końca ogona, klatki piersiowej i łap. Gdy biel tworzy kołnierz, nasady białych włosów nie powinny sięgać poza łopatki. Na tylnych nogach biel nie może sięgać na zewnętrznej stronie powyżej stawu skokowego. Dopuszczalne niezbyt rozległe podpalanie na oczyma, wewnątrz uszu, u nasady ogona i na nogach, gdzie rozdziela biel od maści zasadniczej.
Wielkość:
Idealna wysokość w kłębie 53-56 cm dla psa, 51-53 cm dla suki. Ważniejsza jest klasa i budowa psa, niemniej jednak znaczne odchylenia od podanego wzrostu nie są pożądane.
Uwaga:
Samce muszą mieć obydwa jądra normalnie wykształcone i całkowicie opuszczone do moszny.